Sobota z Kiplingiem

Zaczęło się w Wigilię. Maciek i jego cioteczna siostra Wandzia dostali „Księgę Dżungli” w nowym tłumaczeniu Andrzeja Polkowskiego ( „Narnia” , „Harry Potter”) i z genialnymi ilustracjami Józefa Wilkonia. Po szybkich oględzinach klocków Lego, samochodów i gier zaszyli się w kącie, skąd dochodziły groźne  syki, miauki i pohukiwania. – Ja jestem Riki-tiki-tawi, a Wandzia jest Bagirą. Pokonaliśmy  tygrysa Szir Chana, a teraz walczymy z kobrą Nagiem! – mówił zadowolony Maciek. Następnego dnia Wandzia, rekordzistka szybkiego czytania, już znała prawie całą książkę. My z Maćkiem szliśmy przez nią powolutku (w trakcie wypadł mój dłuższy wyjazd) i dopiero dziś skończyliśmy historię Maugliego, „ludzkiego szczenięcia”. Zajęło nam to całą sobotę z przerwami na drzemki (wychodzę z jet lagu). Do przytomności przywracał mnie głos Macka – No już, możesz czytać dalej?

Do tej pory w księgarni z daleka omijałam koszmarne, cukierkowe wydania „Księgi”. I nagle –  niespodzianka! Media Rodzina wydało cudownie dopracowaną pod każdym względem „Księgę”. Nowe tłumaczenie brzmi bardzo dobrze, zwłaszcza pieśni kończące każdy rozdział wiele zyskały. A Wilkoń? Wilkoń, to jest po prostu poezja. Każdy obrazek studiowaliśmy wielokrotnie: krok tygrysa, złota poświata nocy, błysk oczu wilków, profil Bagiry. Wilkoń stworzył ilustracje  trójwymiarowe – ten świat ma głębię, to Wilkoniowa wersja malarstwa 3D. Nie mogłam długo wyjść z podziwu, jak to możliwe, że sierść wilków jest miękka, a zwierzęta i drzewa wychodzą z kadru.  – A księżyc wygląda jak oko – zachwyca się Maciek. Najpierw uznał, że to Wilkoń napisał „Księgę dżungli”.  – Ja go poznałem, pamiętasz, podpisał mi książkę na targach. Potem zainteresował się, czy Kipling żyje, i czy jego też mógłby spotkać.

Dżungla u Kiplinga ma swoje prawa.  Wszyscy im podlegają.  Trzeba znać zawołania plemienne, by przetrwać. Maugli porwany przez małpy zginąłby w ruinach świątyni, gdyby nie znał zawołania jadowitych węży. Wspaniała jest scena walki przyjaciół Maugliego: Bagiry, niedźwiedzia Balu i pytona Ka z małpami. To one maja najniższy status w dżungli, nikt się z nimi nie liczy, ale potrafią być groźne. Boją się najbardziej pytona Ka, który hipnotyzuje tańcem. Potrafi wprowadzić w stan otumanienia wszystkich oprócz Maugliego, który ma, jako człowiek, władzę nad zwierzętami. A jednak ludzie są tutaj niemal tak głupi jak małpy. Mieszkają tuz przy dżungli, a nic o niej nie wiedzą. Wierzą w przesądy i bajki, dla nich Maugli jest potworem i wilkołakiem.

– Maugli ma tyle samo lat co ja, siedem! – dziwi się Maciek. Tyle, że nie jest już dzieckiem. Najpierw wygnało go plemię wilków, a potem plemię ludzi. Bardzo przejmująca i piękna jest jego pieśń końcowa, pieśń samotnego wojownika, który nie ma domu. „Dwóch Mauglich jest we mnie” – śpiewa tańcząc na skórze Szir Chana. „Ciążą mi w sercu rzeczy, których nie rozumiem!”. Tak, on już nie jest dzieckiem, ma świadomość kim jest: obcym, odszczepieńcem i wyrzutkiem. Wielki smutek jest w pieśni Maugliego. –  Ale posłuchaj, co będzie dalej: „po latach stał się mężczyzną i znalazł sobie żonę…” – pociesza mnie Maciek na dobranoc.