70 lat „Świerszczyka”

Największym problemem „Świerszczyka” jest to, że niewielu ludzie wie, że on nadal istnieje.

A tymczasem to najstarsze w Europie pismo dla dzieci (wychodzi od maja 1945 roku) nie tylko istnieje, ale jest ładne i ciekawe. Wydaje je Nowa Era, prenumerują go niektóre biblioteki i szkoły, ale są biedne i kończy się na tym, że pies z kulawą nogą o nim nie słyszał.

A szkoda, bo „Świerszczyk” jest wciągający. Mój syn przez długi czas go podczytywał (potem wyrósł), ale teraz młodszy wchodzi w ten świerszczykowy wiek.

Jak wiele dzieci w tym wieku – sam z siebie mój młodszy syn wyciąga z supermarketu gazetki typu „Hot Wheels” czy „Dinozaury” albo nawet gazetki reklamowe, bo są kolorowe. Ale gdyby leżał obok „Świerszczyk” – też by sięgnął. Wystarczy, że podsuniemy dzieciom pismo, które zamiast reklam będzie dawało nam dużo literatury do wspólnego czytania.

W „Świerszczyku” publikują najlepsi polscy autorzy dla dzieci, m.in. Natalia Usenko, Wojciech Widłak, Grzegorz Kasdepke, Zofia Stanecka i wielu innych. Żadne tam przedruki z kaczorem Donaldem – tutaj znajdziemy historie o oryginalnych świerszczykowych bohaterach, takich jak pies Bobik.

„Świerszczyk” ma bogatą historię – nazwę wymyśliła Ewa Szelburg-Zarębina, a pierwszą okładkę zaprojektował Marcin Szancer 70 lat temu. Tygodnik „Przekrój”, gdyby istniał, też kończyłby 70 lat, ale już go nie ma. Zamykanie tytułów z tradycją jest łatwiejsze niż otwieranie nowych. Niestety.

Z okazji urodzin życzyłabym „Świerszczykowi”, żeby był czytany. Żeby rodzice podsuwali go dzieciom. Wtedy jest szansa, że dzieci, zamiast podśpiewywać piosenkę o szamponie na łupież, zaskoczą nas prawdziwym wierszykiem lub zagadką. Tego sobie wszyscy życzmy.